دهه آخر صفر، دهه غم و اندوه


این ماه نیز یادآورِ فداکارى ها و جانبازى هاى امام حسین(علیه السلام) و
یارانش مى باشد; ماه ادامه اسارتِ اهل بیت(علیهم السلام) و ورود آنها
(مطابق روایتى) به شام است.
شام بر اثر خطبه هاى امام سجّاد و زینب کبرى(علیهما السلام) به کلّى
دگرگون گردید و از همان جا بذرِ انقلاب بر ضدِّ بنى امیّه پاشیده شد; و در
نتیجه همین خطبه ها، بنى امیّه در تمام جهان اسلام رسوا گشت و خطرى که از
سوى آنان اسلام و قرآن را تهدید مى کرد، به برکت خون هاى شهیدان و
خطابه هاى پیام آورانِ عاشورا، دفع شد.
علاوه بر این، ماه صفر چنان که گفتیم یادآور ضایعه بزرگ و مصیبت عظمى،
یعنى رحلت پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) و شهادت فرزندانِ گرامیش امام
حسن مجتبى و امام على بن موسى الرّضا(علیهما السلام) است; آمیخته شدنِ
خاطره اربعین حسینى با خاطره جانکاهِ این مصایبِ بزرگ، دهه آخر ماه صفر
را، دهه اندوه و غم براى پیروان مکتب اهل بیت(علیهم السلام) ساخته است.
ولى از آن جا که این ایّام ماتم و غم، سبب مرورى مجدّد، بر تاریخ زندگانى
آن بزرگواران و تلاش ها، شهامت ها و فداکارى هاى آنان است، ماهى است پر از
شور و عشق و اخلاص و فداکارى; به همین دلیل، تاریخ نشان داده است که
بسیارى از توطئه هاى دشمنانِ اسلام، به برکت شورى که در جلسات و دسته جاتِ
سوگوارىِ آن بزرگواران در این ماه ایجاد شده، درهم شکسته و خنثى گردیده
است، که این خود موهبت بزرگى است، و باید همیشه آن را ارج نهاد و از آن
پاسدارى کرد.