در روایتی آمده است، حضرت زهرا (علیها السلام) دو رکعت نماز می‌خواند که جبرئیل به وی آموخته بود: در رکعت اوّل بعد از حمد، صد مرتبه سوره «انّاانزلناه» و در رکعت دوم بعد از حمد، صد مرتبه سوره «توحید» می‌خواند و پس از سلام این دعا را می‌خواند:

سُبحانَ ذی الْعِزِّ الشّامِخِ الْمُنیفِ، سُبْحانَ ذی الْجَلالِ الْباذخِ الْعَظیمِ،

منزه است (خدای) صاحب عزت بسیار بلند و مرتفع منزه است (خدای) صاحب جلال والای بزرگ،

سُبحانَ ذی الْمُلْکِ الْفاخِرِ الْقَدیمِ، سُبحانَ مَنْ لَبسَ الْبَهْجَةَ وَ الْجَمالَ،

منزه است (خدای) صاحب فرمانروایی فاخر قدیم منزه است کسی که در بردارد خرّمی و زیبایی را

سُبحانَ مَنْ تَرَدّی بالنُّورِ وَالْوَقارِ، سُبحانَ مَنْ یَری اَثَرَ النَّمْلِ فِی الصَّفا،

منزه است آنکه به ردای نور و وقار خود را آراسته منزه است آنکه جای پای مور را در روی سنگ صاف ببیند

سُبحانَ مَنْ یَری وَقْعَ الطَّیْرِ فِی الْهَواءِ، سُبحانَ مَنْ هُوَ هکَذ الا هکَذا غَیْرُهُ .(1)

منزه است آنکه گذرگاه پرنده را در هوا ببیند منزه است آنکه او این چنین است و دیگری چنین نیست.

در روایت دیگری آمده است که فرد بعد از این نماز، تسبیح مشهور حضرت زهرا (س) را که پس از هر نمازی مستحب است، بگوید و بعد از آن صد مرتبه صلوات بفرستد.