حجت‌الاسلام والمسلمین حسین انصاریان، مترجم قرآن و استاد اخلاق، 25 مردادماه در جمع عزاداران حسینی در ورزشگاه سعیدی تهران، با بیان اینکه سقایی و آب دادن به نوعی عبادت است، گفت: در روایتی آمده که فرشتگان گفتند اگر ما روی زمین بودیم سه کار را انجام می‌دادیم که این سه کار عبادت است. آب دادن به مسلمانان، کمک به مردم و پوشاندن گناهان دیگران. «لَو کانَت عِبادَتُنا علی وَجهِ الأرضِ لَعَمِلْنا ثَلاثَ خِصالٍ: سَقیَ الماءِ لِلمُسلِمینَ، و إغاثَةَ أصحابِ العِیالِ، و سَترَ الذُّنوبِ اگر قرار بود ما در روی زمین عبادت کنیم، سه کار می‌کردیم: آب دادن به مسلمانان، کمک کردن به مردان عیالوار و پوشاندن گناهان [دیگران]. .»، (تنبیه الخواطر: 1/39).

وی خداوند را اولین ساقی آب در جهان هستی دانست و بیان کرد: کار ساقی آب اولین بار در این جهان هستی کار خدا بوده است که به خورشید فرمود بتاب و به آب گفت بالا بیا و بخار شو، به بخار گفت سرد شو و تبدیل به ابر شو، و به ابر گفت به همه جای کره زمین آب بده.

روایات متعدد درباره اجر عظیم آب دادن به تشنگان

این محقق و مؤلف حوزه به روایات متعدد درباره ثواب عظیم سقایی و آب دادن اشاره کرد و گفت: روایات عجیبی در این زمینه وارد شده است و واقعا عجیب است. رسول خدا(ص) فرموده است اگر آب به دست کسی بدهید که از تشنگی دارد می‌سوزد، پاداش دارد و خدا هم پاداش او را می‌دهد. همچنین امام باقر(ع) می‌فرماید: خدا عاشق خنک کردن دلی است که از تشنگی آتش گرفته است. دیگر نگفتند به چه کسی آب بدهید؟ به هر تشنه‌ای باید آب داد.

وی ادامه داد: همچنین امام صادق(ع) می‌فرماید کسی که به یک تشنه که از تشنگی می‌سوزد آب بدهد، این تشنه حیوان یا غیر حیوانات باشد، به خاطر این آب دادن فردا در سایه عرش خدا است. آنجا می‌گویند یک موقع در محشر آفتاب به تو نخورد که تشنه‌ات شود. «أفضَلُ الصَّدقَةِ إبرادُ الکَبِدِ الحَرّی، ومَن سَقی کَبِدا حَرّی مِن بَهیمَةٍ أو غَیرِها أظَلَّهُ اللّهُ عزّوجلّ یَومَ لا ظِلَّ إلّا ظِلُّهُ».

انصاریان افزود: امام صادق(ع) نیز می‌فرماید: برترین صدقه تشنه را سیراب کردن است. همچنین رسول خدا (ص) می‌فرماید: اگر یک مرد در خانه ببینید همسرش تشنه است اگر قبل از اینکه همسرش برود آب بخورد او سریع برود و برای او آب بیاورد پاداش او نزد خدا محفوظ است و نمی‌گذارند در قیامت او تشنگی بکشد. «رسولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله: إنّ الرجُلَ إذا سَقَی امرَأتَهُ الماءَ اُجِرَ.»

وی ادامه داد: باز رسول خدا(ص) می‌فرماید: اگر حس کردید گناهان شما زیاد شده است پشت سر هم تشنه را آب بدهید که تمام گناهان شما بخشیده می‌شود. «إذا کَثُرَت ذُنوبُکَ فاسْقِ الماءَ عَلَی الماءِ»، خیلی عجیب است یک توبه از گناه استغفار نیست بلکه می‌گوید یک تشنه را آب دهید تا گناهان شما بخشیده شود. همچنین امام باقر(ع) در روایتی دیگر می‌فرماید: اولین دادگاهی که در قیامت تشکیل می‌شود دادگاه رسیدگی به آب دادن است. «إنّ أوَّلَ ما یُبدَأُ بهِ یَومَ القِیامَةِ صَدَقةُ الماءِ.»

انصاریان افزود: اگر کسی در جایی که آب فراوان است و لیوان را آب کند به تشنه بدهد، مثل آدمی است که یک برده در راه خدا آزاد کرده است و اگر جایی آب نباشد و شما آب داشته باشید و به یک تشنه بدهید امام صادق(ع) می‌فرماید ثوابش مانند این است که تمام انسان‌های آفریده شده را زنده کرده باشد.

این مترجم قرآن و محقق حوزوی اظهار کرد: فردی لات و عرق خور و شرور بود در بیابان داشت می‌رفت و دید حیوانی در این گرما از تشنگی دارد جان می‌دهد، سطل و چرخی نبود و لباس‌هایش را سریع در آورد و همه را به هم گره زد و از چاه پایین رفت و سریع آمد بالا و کنار حیوان نشست و شروع کرد آب لباسش را به حیوان داد و حیوان سیراب شد و دم تکان داد و رفت. به پیغمبر زمان خطاب رسید تو پیش این لات و گنه کار برو و بگو پروردگار تمام گناهان گذشته‌ات را به خاطر این آبی که به این حیوان دادی بخشید.

ماجرای آب نخوردن گوسفندان حضرت اسماعیل(ع)

انصاریان با اشاره به ماجرای آب نخوردن گوسفندان حضرت اسماعیل(ع)، گفت: نقل است که حضرت اسماعیل(ع) گوسفندانش به نزدیکی شط فرات رسیدند و چوپانش آمد و گفت گوسفندان علف خوردند و سیر شدند و آن‌ها را آورده‌ام کنار آب ولی آب نمی‌خورند، گفت چند روز است که آب نخورده‌اند و تشنه هستند. اسماعیل(ع) از پروردگار سؤال کرد که چرا گوسفندها آب نمی‌خورند و خداوند هم فرمود خودت از گوسفندها بپرس که من زبانشان را باز می‌کنم که جواب تو را بدهند.

وی ادامه داد: اسماعیل(ع) به گوسفندها گفت آیا این آب عیبی دارد که نمی‌خورید؟ گوسفندها با زبان گویا گفتند به ما خبر رسیده که یکی از فرزندان حضرت محمد(ص) در اینجا با لب تشنه کشته می‌شود و ما در این مکان آب نمی‌خوریم، چون برای حسین(ع) غصه داریم و ناراحت و اندوهگین هستیم.

بارانی که به برکت دعای امام حسین(ع) بر کوفیان بارید

این خطیب حسینی در ادامه به ماجرای دعای باران امام حسین(ع) برای مردم کوفه اشاره کرد و گفت: راوی این روایت امام صادق(ع) است و امام صادق از پدرش امام باقر(ع) نقل می‌کند و امام باقر(ع) از زین العابدین (ع) نقل کرده و در روایت سه امام معصوم است. زین‌العابدین(ع) می‌گوید مردم کوفه در خانه امیرالمؤمنین(ع) آمدند و گفتند داریم از خشکسالی بیچاره می‌شویم و زراعت‌ها دارد نابود می‌شود و دعا کنید باران ببارد.

وی ادامه داد: اسلام می‌گوید اگر باران می‌خواهید باید سه روز پشت سر هم با اشک چشم بیابان بیایید و نماز باران بخوانید، تا انرژی نماز در سه روز باران برای شما بیاورد، اما امیرالمؤمنین (ع) دید راه ابی‌عبدالله(ع) به خداوند راه میان بر است و با وجود ابی‌عبدالله(ع) نماز و بیابان رفتن لازم نیست و رو کرد به ابی‌عبدالله و گفت: حسین جان دعا کن باران بیاید.

انصاریان افزود: ابی عبدالله(ع) بلند شد و دعا کرد که‌ای خدایی که خیرات را عطا می‌کنی و برکات را نازل می‌کنی، از عالم بالا باران پی در پی بفرست و فراوان باشد که کل منطقه را سیراب کند و بگیرد و پر قطره باشد. دعا تمام شد که دیدند یک عربی دارد می‌آید و گفت آب دارد موج می‌زند و هیچ چاله و رودخانه‌ای نمانده که آب پر شده است.

وی ادامه داد: کوفیان در دلشان حتما گفتند خدا یک روز بیاید که تلافی دعای حسین(ع) را بکنیم. اما امام چرا در کربلا این کار را نکردند؟ چون خدا همه آن‌ها را تشنه می‌خواست و حضرت تسلیم خدا بود و چون اجری که برای 72 گذاشته بودند برای احدی نگذاشته بودند و همه را تشنه می‌خواستند.

امیرمحسن سلطان‌احمدی