تاریخ دقیق میلاد پیامبر مشخص نیست و اهل سنت آن را روز دوازدهم ربیع الاول و شیعیان آن را هفدهم می دانند، از این رو این یک هفته به عنوان هفته وحدت نامیده شده است.
نام پیامبر اکرم در قرآن
در قرآن کریم، رسول اکرم به دو نام معرفی شده است و در آیه هایی از آن با نام محمد شناخته شده و در سوره«صف آیه 6»به نام«احمد»خوانده است.علت نامگذاری پیامبر اکرم به دو نام ، (آنطور که در تاریخ منعکس شده ) این است که مادر رسولخدا،پیش از جدش،نام او را«احمد»گذاشته بود. خاورشناسان اعتراض کرده اند و گفته اند در کتاب انجیل هم مانند آیه 6 سوره صف ،ظهور پیامبرى را بشارت داده است که نام او احمد است نه محمد،و شخصى که مسلمانان به رهبرى او معتقدند،نام اومحمد است نه احمد،بى اساس است.
زیرا قرآنى که پیامبر ما را به نام احمد معرفى نموده است،در چند جا او را به نام«محمد»خوانده است.اگر مدرک آنها براى تعیین نام این پیامبر،قرآن مجید باشد(چنانکه همانست)،قرآن او را به هر دو اسم نامیده،و او را در جائى به نام محمد و در جاى دیگراحمدمعرفى نموده است.
رسول اللّه، نبى اللّه، مصطفى، محمود، امین، امّى، خاتم، مزّمل، مدّثر، نذیر، بشیر، مبین، کریم، نور، رحمت، نعمت، شاهد، مبشّر، منذر، مذکّر، یس، طه، القاب این پیامبر مهربانی می باشد.
حضرت محمد (ص) در شهر مکه معظمه به دنیا آمد.مادر پیامبر گرامی اسلام ، آمنه نام داشت. این بانوى بزرگوار، در طهارت و تقوا در میان بانوان قریشى، کم نظیر و سرآمد همگان بود. او پس از تولد حضرت محمّد(ص) دو سال و چهارماه و به روایتى شش سال زندگى کرد و سرانجام، در راه بازگشت از سفرى که به همراه تنها فرزندش، حضرت محمّد(ص) و خادمهاش، ام ایمن جهت دیدار با اقوام خویش عازم یثرب (مدینه) شده بود، در مکانى به نام «ابواء» از دنیا رفت و در همان جا دفن شد.
پدر رسول اکرم (ص) هم دو ماه و به روایتی (هفت ماه) قبل از به دنیا آمدن آن حضرت از دنیا رفته بود ، به همین خاطر کفالت آن حضرت را پدربزرگش، عبدالمطلب به عهده گرفت. او ابتدا محمد (ص) را به ثویبه (آزاد شده ابولهب) سپرد تا او را شیر دهد و از او نگهدارى کند؛ اما پس از مدتى او را به حلیمه، دختر عبدالله بن حارث سعدیه واگذار کرد. حلیمه اگرچه دایه آن حضرت بود، اما به مدت پنج سال براى محمد (ص)مادرى کرد.
حضرت محمد (ص) در سن چهل سالگی در بیست و هفتم رجب سال چهلم عام الفیل به پیامبری برگزیده شد و به مدت بیست و سه سال عهده دار این مسئولیت بودند.
میلاد امام جعفر صادق
روز هفدهم ربیع الاول با میلاد امام جعفر صادق (ع) هم مصادف می باشد.این امام بزرگوار در شهر مدینه به دنیا آمدند. پدرش امام محمد باقر و مادرش امّ فروه دختر قاسم بن محمد بن أبى بکر بودند.نام آن حضرت جعفر و لقب آن حضرت «صادق» ، فاضل ؛صابر، و طاهر می باشد.
امام جعفر صادق ، از میان برادران خود جانشین پدرش حضرت باقر(علیه السلام) بود، و وصى آن حضرت بود که پس از او به امر امامت قیام نمود، و در فضل و دانش سر آمد همه برادران گشت، و از همه آنان نام آورتر، و در قدر و منزلت بالاتر، و در میان شیعه و سنى مقامش ارجمندتر بود.
حضرت صادق(ع) به رئیس مذهب جعفری و همین‌طور رئیس مذهب شیعه مشهور هستند. امام صادق(ع) از یک مقطع مهم زمانی که خلافت بنی‌امیه به بنی‌عباس تغییر می‌کرد و بنی‌امیه درگیر جنگ‌های داخلی بود امام از این فرصت حسن استفاده را کرده و شاگردان زیادی تربیت کردند. در این زمان امام صادق(ع) با تربیت چهار الی دوازده هزار شاگرد راه را بر شائبه‌ها بست. زیربنای اصلی و زیرساخت دقیق برای جامعه اسلامی در همین زمان شکل گرفت و در همین برهه شاهد تربیت و ترویج مفسر و معلم قرآن هستیم. به همین دلیل شناسنامه دار شدن ما را منتسب به امام صادق (ع) می‌دانند.
محروم شدن شیطان در روز 17 ربیع الاول
امام صادق(ع)در مورد محرم شدن شیطان در این روز فرمود: در این روز شیطان از ورود به آسمان‌های هفتگانه محروم شد، شیاطین دور شدند، همه بت‌ها در بیت خانه ها به صورت بر زمین افتادند، ایوان کسری شکست و 14 کنگره آن سقوط کرد، آب دریاچه ساوه خشک شد، سرزمین خشک سماوه، آب پیدا کرد، آتشکده فارس پس از هزار سال خاموش شد، نوری از سرزمین حجاز بر آمد تا به مشرق رسید، کاهنان عرب علوم خود را فراموش کردند و سحر ساحران باطل شد.
اعمال روز و شب هفدهم ربیع الاول
روز هفدهم ربیع الاول از روزهای بزرگ و با عظمت مسلمانان است. رحمت خداوند در این روز و ماه بسیار زیاد و آشکار است.مسلمانان این روز بزرگ را جشن می گیرند. برای این روز اعمالی سفارش شده است که مومنان آن را انجام می دهند.یک سال پیش از هجرت رسول خدا(ص) از مکه به مدینه، در چنین شبی معراج پیامبر (ص) گرفت.
غسل
از اعمال این شب و روز ، انجام غسل به نیت روز هفدم ربیع الاول است که بسیار ثواب دارد.روزه
هفده ربیع الاول یکی از چهار روز پرفضیلتی در طول سال است که مستحب است روزه گرفته شود. روزه که برای آن فضیلت بسیار نقل شده است، از جمله در روایاتی از ائمّه معصومین(علیهم السلام)آمده است:کسی که روز هفده ربیع را روزه بدارد، خداوند برای او ثواب روزه یکسال را مقرّر می فرماید.صدقه
یکی دیگر از اعمال نیک برای این روز ، صدقه دادن می باشد.در کتاب مفاتیح الجنان در اعمال ماه ربیع آمده است که مسلمانان در روز 17 ربیع الاول تصدّق و خیرات نمایند و مؤمنین را مسرور کنند و به زیارت مشاهد مشرّفه بروند.زیارت پیامبر اکرم (ص) از دور و نزدیک
در این روز بزرگ ، زیارت پیامبر از راه دور و نزدیک بسیار پر فضیلت می باشد.رسول خدا (ص) می فرماید:هر کس مرا زیارت کند، یا یکی از فرزندانم را زیارت کند، من هم روز قیامت به زیارت او می روم و او را از هول و هراسهای قیامت می رهانم.کسانی هم که دسترسی به قبر آن حضرت ندارند، سفارش شده که از راه دور ایشان را با خواند زیارت نامه ای (زیارتنامه از بعید) زیارت کنند.
زیارت حضرت علی(ع)
زیارت امیر م?منان، علی(ع) نیز در این روز مستحب است با همان زیارتی که امام صادق(ع) در چنین روزی کنار ضریح شریف آن حضرت(ع) وی را زیارت کرد.نماز
یکی دیگر از اعمال این روز ، خواندن نماز است. در روز 17 ربیع الاول دو رکعت نماز بخواند که در هر رکعت یک مرتبه حمد و 10مرتبه سوره قدر و ده مرتبه سوره اخلاص است، پس از نماز در محلّ نماز بنشیند و این دعا را بخواند:اللّهُمَّ أَنْتَ حَیٌّ لا تَمُوتُ، وَ خالِقٌ لا تُغْلَبُ (خالق لا تخلق و فائق لا تغلب)، وَ بَدِی ءٌ لا تَنْفَدُ، وَ قَرِیبٌ لا تَبْعَدُ، وَ قادِرٌ لا تُضادُّ، وَ غافِرٌ لا تَظْلِمُ،وَ صَمَدٌ لا تُطْعَمُ، وَ قَیُّومٌ لا تَنامُ، وَ عالِمُ لا تُعَلَّمُ، وَ قَوِیٌّ لا تَضْعُفُ، وَ عَظِیمٌ لا تُوصَفُ، وَ وَفِیٌّ لا تَخْلِفُ، وَ غَنِیٌّ لا تَفْتَقِرُ و وَ حَکِیمٌ لا تَجُورُ، وَ مَنِیعٌ لا تُقْهَرُ، وَ مَعْرُوفٌ لا تُنْکَرُ، وَ وَکِیلٌ لا تَخْفی ، وَ غالِبٌ لا تُغْلَبُ، وَ فَرْدٌ لا تَسْتَشِیرُ، وَ وَهّابٌ لا تَمَلُّ، .........(مراجعه به مفاتیح اجنان)
صلوات بر محمد و آل محمد
درود و صلوات بر محمد و آل محمد از بهترین کارهایی است که در این روز عزیز به آن سفارش شده است.عیدی دادن در این روز هم سفارش شده است.
