«هر صدقه ای که برای مرده داده می شود، فرشته ای آن را می گیرد، در طبقی از نور می گذارد، بر لب قبر می ایستد و با صدای بلند می گوید:ای اهل قبور، درود بر شما، بگیرید این هدیه را که بستگان تان برای شما فرستاده اند».(مفاتیح الجنان ، بخش زیارت قبور مؤمنین)

سعد بن عباده می گوید:

یکی از افراد بنی ساعده در سفر بود که مادرش از دنیا رفت، به رسول خدا (ص) عرض کرد:در غیاب من، مادرم از دنیا رفته، اگر برایش چیزی صدقه بدهم، نفعش عاید وی می گردد؟ حضرت فرمود:«بلی». گفت:شما را شاهد می گیرم که محوطه درخت خرمایم را که به ثمر نشسته، برای او صدقه قرار دادم.(مجموعه ورام، ج2 ، ص 110 طبق نقل معاد فلسفی، ج1، ص 291)

خیرات و صدقه شامل هر نوع کار خیر، یا حتی نیت و فکر و اندیشه خیر برای مردم و یا اسلام می شود. می توان ثواب هر عمل خیری که به قصد قربت انجام می شود را به روح اموات نثار کرد.

دعای شب جمعه برای اموات در روایات امام صادق (ع)

امام صادق (ع) در خصوص دعا و خیرات برای اموات فرمود:

«هرکس هر روز 25 بار گوید: “اَللّهُمَّ اغْفِرْ لِلْمُؤْمِنینِ وَ الْمُؤْمِناتِ وَ الْمُسْلِمینَ وَ الْمُسْلِماتِ” حق تعالی به عدد هر مؤمن که گذشته و هر مؤمن که بیاید تا روز قیامت حسنه در نامه اعمال او نویس و به آن عدد گناه از او محو کند.»

امام صادق (ع) در خصوص صدقه برای اموات فرمود:

«هرگاه فردی به نیابت از مرده ای صدقه دهد و یا عمل نیکوئی انجام دهد، خداوند جبرئیل را دستور می دهد:هفتاد هزار ملک به قبر آن مرده گسیل کند که در دست هر ملکی طبقی از نعمتهای بهشتی است.» و در مورد پاداش صدقه دهنده فرمود:«خداوند هزار شهر از شهرهای بهشتی به او می دهد، و هزار حوری از حوری های بهشت با لباسهای فاخر به ازدواج او در می آورد، و هزار حاجت از حاجات دنیائی او را نیز برآورده می گرداند.»(سفینه البحار ج 2 ص 555، وسائل الشیعه ج 2 ص 656 حدیث 9)

امام صادق (ع) در خصوص عمل صالح برای اموات فرمود:

«هر کس از مسلمانها که برای مرده ای عمل صالح انجام دهد، خداوند اجر و ثواب آن عمل را برای عامل چند برابر می کند و از پرتو آن عمل، میت نیز بهره مند می گردد.(بحارالانوار ج 82 و 88 ص 62 و 308، من لا یحضر ج 1 ص 117، وسائل ج 2 ص 655.)

امام صادق (ع) فرمودند:

«مرده به خاطر طلب رحمت و آمرزشی که برای او می شود شادمان می گردد، همانگونه که زنده بوسیله هدیه ای که به او می دهند، خوشحال می گردد.» (محجة البیضاء، ج 8، ص 292)